Een bewogen jaar...
Een jaar met ups en downs...
Een jaar (en een week) geleden schreef ik mijn laatste blogpost. Het lijkt een eeuwigheid terug en eigenlijk is het dat ook. Dat de tijd snel gaat hoef ik waarschijnlijk niemand te vertellen, maar om het cliché toch nog even te gebruiken; de tijd is voorbij gevlogen!
Zoals ik al samenvatte was het een bewogen jaar...Zo was daar bijvoorbeeld onze eerste tiener(dochter), nam onze jongste mop afscheid van de kleuters om als laatste telg naar de studiejaren te vertrekken en misschien nog wel het meest uitspringende was voor ons;
na 14 jaar gelukkig samenzijn, zouden we eindelijk op 20 mei in ons huwelijksbootje stappen! Een bijzondere dag, zeker als je bedenkt, dat wanneer ik hém niet ten huwelijk had gevraagd 1,5 jaar geleden, deze dag nooit had plaatsgevonden. Gelukkig durfde ik bij 12,5 jaar samenzijn de stap zelf te zetten en nog belangrijker, zei hij direct JA.
Het werd een dag zoals we wilden. Niet te groots, maar gezellig, gemoedelijk en vooral ontspannen. We trouwden in een sprookjesachtig trouwkasteeltje hier net over de grens, om vervolgens de rest van te feestdag door te brengen met familie en vrienden bij een zalige BBQ.
Het jaar kende ook downs...of eigenlijk 1 grote down....
Dat ik al jaren niet goed in mn vel zat, wist ik natuurlijk al lang. Ook de mensen rondom mij, als manlief en mijn naaste familie hadden dit helaas al waargenomen. Waar dit vandaan kwam? Geen idee. Het is een gevoel dat er eigenlijk al jaren geleden is ingeslopen en op sommige momenten ineens op kwam zetten. Een gevoel van ongenoegen, niet voldaan, nutteloos, niet meetellen, eenzaam...Dat dat natuurlijk niet 'hoort', zorgt voor het o zo grote taboe! Reacties als; "maar je hebt toch alles?? Waarom dan niet gelukkg voelen??" Tsja, als je dat toch eens wist...
Alsof je het voor je lol doet, je zo down voelen. Je weet zelf ook dondersgoed dat je niet mag klagen (want dat is hoe veel mensen het waarschijnlijk zien). Ik heb een schat van een man, 3 super (en gelukkig gezonde) kindjes, mooi huis, noem maar op....en toch... Ik prijs me enorm gezegend met wat ik heb en toch voel ik me niet gelukkig.... Het is niet uit te leggen, er is geen vinger op te leggen, het is er gewoon...En dus...praat je er niet over, krop je t op en ben je eigenlijk bezig met het te verergeren in plaats te verhelpen...
Eind vorig jaar was er een druppeltje dat me deed besluiten naar de huisarts te stappen. Een half uur zat ik binnen en gooide ik redelijk wat op tafel. Mijn regelmatige erge hoofdpijnen, mijn pijnlijke schouders (eveneens regelmatig) en vooral, mijn gemoedstoestanden. Ik kwam opgelucht buiten, schoot vol en had het gevoel een nieuwe start te krijgen. Het nummer van de kinesist werd direct gebeld, waar ik al snel terecht kon, de speciale hoofdpijnpilletjes werden gehaald en werkte zowaar (wat een zaligheid) en zorgden er voor dat ik daar rust in kreeg, dus nam af. Tot slot haalde ik bij de bibliotheek enkele boeken over mindfulness, zodat ik me daar eens in kon verdiepen.
Al snel bezorgde het me een opleving, voelde me als herboren, had mn gedachten lichter gekregen en dacht dat ik de wereld aankon. Kwam mooie spreuken tegen op internet, geloofde er in, maar moest het nog waarmaken natuurlijk. Dat dit zou gebeuren was ik van overtuigd. Daarnaast dacht ik nu toch echt eindelijk mijn pad 'gevonden' te hebben en impulsief als ik ben, schreef me in voor een thuiscursus (die nog altijd onaangebroken in de kast ligt) en hield me bezig (lees; werd obessief) met pagina's die zich bezighielden met de opvang en hulp aan (roemeense) straathonden. Dat was mijn roeping, althans, dat dacht ik. Dieren waren mijn ding en zie die snoepies toch. Daar wilde ik iets aan doen en blij dat ik was dat ik toch eindelijk mijn bestemming in het leven had gevonden.
Het ging zelfs zo ver dat ik ook zo'n hond wilde redden. Hoe geweldig zou dat zijn, zo'n lieve roemeense straathond hier in ons gezinnetje...Weg uit de narigheid daar en eindelijk hond kunnen zijn. Weloverwogen besprak ik het met manlief en doordat ik zo gelukkig en zelfzeker leek, kon manlief niet anders dan instemmen. Zij lief was eindelijk happy, waarom zou hij roet in het eten willen gooien?
En toen.......werd er uitgekeken naar het moment dat onze roemeense dame naar het belgische land zou komen. Na het bekijken van menig foto en filmpje, was mijn oog gevallen op een knappe bruine harige jongedame. Bijna dezelfde hoogte als onze al aanwezige harige vriend hier thuis en bovenal, ze was al gesteriliseerd, dus dat zou goed moeten komen (onze andere hond is een niet geholpen reu). Geen problemen op de weg, dus...
Begin februari was het zover, de dag brak aan dat ze zou komen!! Vol opwinding ging ik haar halen en het eerste contact verliep eigenlijk boven verwachting. Tuurlijk, ze was schuchter, niks gewend, en bangig, maar ze reageerde vrij goed op onze hond en vond wel wat rust op zijn tijd.
Niks is minder waar. Toen ze er net een week was bleek ze toch gewoon loops te worden....Wat ons een groot probleem bezorgde, aangezien ik een ongeholpen reu hier had zitten en deze twee dus absoluut niet samen mochten. De hele roze wolk knapte, viel uit elkaar, whatever...Wat moest ik aanvangen? Waarom?? Had ik wéér te impulsief gehandeld? Was het me nu echt niet gegund?? Vragen die me bezighielden en die me wederom een bevestiging gaven van het mislukkeling zijn. De periode van zeker DRIE (!!!) weken kwamen we door met hulp van mn ouders, het pension, afzien, veel tranen en vooral een hernieuwde dip....een nog diepere dip.
Tot overmaat van mijn ramp bleek ze ook onwijs veel te blaffen, in huis, tegen alles wat langskwam. Ze rende blaffend door het hele huis om vervolgens alle kozijnen kapot te springen en buiten was het rustig wandelen er niet meer bij. Het wandelen wat me normaal voldoening, rust en genot bracht buiten, zorgde nu voor veel stress, angst en onrust..... (* begrijp me niet verkeerd...het is niet dat dit abnormaal gedrag van een hond uit bijv. Roemenië is...het is volkomen normaal en dat had ik me van tevoren ook absoluut voorgehouden... Helaas bleek ik niet geschikt in mijn toestand, waarvan ik dacht dat ik het te boven was...)
Het was een ramp. Ik werd gek, echt gek. Mijn euforische gevoel, mijn opleving, er was niks meer van over. Elke dag werd een overleving...met hopelijk zo weinig mogelijk geblaf en lasten...Mijn toestand werd steeds zorgwekkender. Niet voor de buitenwereld, want op de vraag of het goed ging was het altijd volmondig ja en een lachend gezicht. Van binnen voelde ik me elke dag verder wegzakken, mn dalen werden dieper als ooit en mn gedachten?? Die begonnen me te beangstigen...
Tot er na een paar maanden eindelijk een kwartje bij me viel. Was dit wat ik wilde? Nee, want ik begon steeds minder licht in de tunnel te zien en de zekerheid van een lang leven werd aanzienlijk kleiner. Ik wilde een fijn leven, genieten van de dingen en bovenal; die gedachten weg!! Het telefoonnummer van de psycholoog, welke ik bij het huisartenbezoek had gekregen, moest nu echt gebruikt gaan worden. Dacht ik toen nog het eerst zelf te proberen, was dat nu toch echt de enige redding.
En dus....na evengoed nog wat uitstelgedrag, stuurde ik via de site een bericht met een beknopte beschrijving van mn situatie. De ernst werd direct door haar ingezien en al vrij snel werd ik gebeld voor een afspraak. Er werd zelfs een andere afspraak door haar verzet om mij maar z.s.m. in te kunnen plannen. En dat gebeurde....de afspraak stond.
Hoe bizar...stond ik zaterdag nog stralend in mijn trouwjurk te shinen aan het altaar, zat ik twee dagen later in tranen bij een psycholoog. Tranen van verdriet tijdens de onderwerpen die voorbij kwamen en acteraf ook vooral tranen van opluchting. Opluchting dat ik gegaan was. Opluchting dat sommige dingen bevestigd waren en vooral opluchting dat ik eindelijk mijn verhaal kwijt kon, gehoord werd, serieus genomen werd en bovenal, dat ik MEZELF kon zijn! Enige donkere kanttekening was dat ik dus inderdaad in een depressie zat.
De opluchting zorgde wel meteen voor een overtuigend gevoel bij mij. Ik wist natuurlijk al veel langer wat de juiste stap zou zijn voor dat moment, maar door het gesprek met haar had ik dat laatste duwtje gekregen. De volgende dag nam ik meteen daad bij woord en schreef een uitgebreide, eerlijke mail naar de bemiddelingspersoon. Ik stelde me onwijs kwetsbaar op en liet weten dat het voor iedereen het beste was dat er voor onze roemeense schone per direct een herplaatsing ingevoerd zou worden. Helaas belande de mail in de verkeerde postbak, wat er voor zorgde dat ik een week op antwoord moest wachten. Gelukkig lukte het me wel te genieten van onze huwelijksreis die die komende week nog in het verschiet lagen, maar eenmaal thuis brak ik. Wederom maakte ik contact en kreeg reactie. Eentje naar tevredenheid wat me veel rust af. Ze zouden gaan zoeken en als iemand me had gezegd dat ik binnen een week succes had gehad, had ik voor diegene voor gek verklaard. Niks is minder waar...Binnen twee dagen was het gelukt en ze zou de dag erna zelfs al opgehaald worden!!
Dan is er natuurlijk nog het puntje; kinderen. Ik had ze op vakantie al laten doorschemeren welk besluit mama had moeten nemen, met tranen in de ogen. De tranen werden erger, toen de kids in tranen uitbarsten toen ze hoorde dat hun vrolijke, lieve dame weg zou moeten. Mijn moederhart brak....Want deze reacties had ik verwacht en juist díe hadden er voor gezorgd dat ik er niet aan toe had willen geven....Hoe leg je kinderen uit dat hun mama geestelijk niet gezond is en dat dit voor nu echt de enige mogelijkheid is, wil ik weer beter worden.
We maakten de avond ervoor (de timing was niet heel ideaal, want het was de verjaardag van de oudste dochter) nog enkele fotos van hun, die ik de volgende dag als verrassing al had laten afdrukken en in lijstjes had gedaan. Zo hadden ze een aandenken.
Toen was daar de dag....10u zou het moment worden...en iets later was daar het nieuwe baasje. Een lieve vrouw die ik nog maar eens liet doorschemeren dat het echt nood was en ik voor mezelf moest kiezen. Alle begrip en ze keken uit naar haar komst. Ze ging naar een boerderij met nog twee hondenspeelkameraadjes, dus ook zij zou er alleen maar op vooruit gaan.
Een half uurtje later was het zover. Ik lijnde haar aan...gaf haar de papieren mee....zette haar in de achterbak...knuffelde haar enorm...met tranen in mn ogen...me schuldigvoelend...maar het was goed zo. Een laatste blik, zwaai en weg was ze....Met betraande ogen liep ik terug naar binnen...maar de enorme huilpartij, die ik verwacht had, bleef uit. Wat ik voelde? OPLUCHTING...VERLICHTING...er was rust...geen herrie meer....ontspannen wandelen...
Dat kon afgerond worden en nu zou ik eindelijk aan mezelf kunnen gaan denken...
De gesprekken bij de psycholoog volgden elkaar aardig op en bij de eerste kreeg ik al de bevestiging van het vermoeden wat ik zelf al had; ik bleek hooggevoelig (geen wonder dat het geblaf me gek maakte) en weinig eigenwaarde/zelfvertrouwen te hebben (geen wonder dat ik het weer als falen had gezien..mezelf een mislukking had gevoeld).
Ik zou liegen als ik zou zeggen dat het vanaf dat moment beter ging....de gesprekken zijn natuurlijk heftig en er moeten patronen doorbroken worden. Vooral vanwege beiden constateringen leefde ik al jaren zonder echt mn eigen gevoel te uiten, vooral vanuit andermans verwachtingen, en draaide mn hoofd overuren door menig hersenspinsels. Niet alleen bezighoudend met mn eigen gedachten, maar ook wat anderen dachten, zouden denken, over mij dachten, etc. Doodvermoeiend en niet geheel opbeurend.
Heftige momenten en perioden zijn er geweest, waarbij mn dalen nog dieper waren dan diep, mn gedachen nog heftiger dan ooit te voren. Vooral ook, omdat ik er buitenshuis eigenlijk met niemand over kon praten. Iemand zomaar tussen neus en lippen door vertellen dat je een depressie hebt doe je niet. Het is niet dat ik me schaam, helemaal niet, maar ik hou van oprechte interesse en helaas wordt dat nowadays nog weinig getoond. Mensen zijn toch meer met hun eigen verhaal bezig dan met het verhaal van de andere. Een nadelig dingetje van het hooggevoelig zijn, want bij mij is het dus andersoms. Ik heb altijd interesse in anderen en neem die zorgen en narigheden dus ook mee in mijn eigen hoofd, om mn eigen sores dan onder te doen sneeuwen. Niet gek dat dat na jaren begint op te breken.
Ondanks dat ik er hier buiten nog met haast niemand over gesproken heb, ben ik inmiddels na maanden wel op de goede weg. Het feit dat ik mn hart heb kunnen luchten, gehoord ben, me serieus genomen heb mogen voelen, etc, heeft er voor gezorgd dat ik langzaamaan weer licht ben gaan zien. Mn wil van 'overleven' was enorm, het is misschien ook daarom dat ik ineens beste sprongen heb gemaakt. Ook zorgen de gesprekken natuurlijk voor helderheid. Helderheid voor mezelf...ik ben niet gek, ik ben niet per se anders, maar ik heb een karaktereigenschap die ik moet leren kennen. Ze heeft me inzichten gegeven waar ik zelf niet meer bij kon, door het doemdenken...ze heeft me duidelijk gemaakt dat ook ik er mag zijn, recht heb op een leuk leven, een eigen leven vooral, waarbij ik mijn eigen geluk voorop stel. Handvatten om die stappen te blijven voortdoen in de goede richting.
Inmiddels zit er meer tijd tussen de gesprekken, zie ik er zelf ook minder de nood van en ik tel de dagen niet meer af naar het volgende gesprek, toch ben ik er nog niet. Ik zit weliswaar boven de gevaren lijn (het punt van depressie), maar wel nog in de gevarenzone. Door jaren van wegwuiven is mijn emmertje totaal leeggeraakt en die zal ik nog flink moeten gaan aanvullen. De buffer vergroten tussen een tegenvallertje en meteen weer in een giga dip raken....Maar we komen er!!! Het komt goed!
Of ik ooit boordevol zelfvertrouwen kom te zitten, geen idee, of ik me nooit meer minder zal voelen, geen idee, of ik ooit optimaal mezelf zal kunnen zijn, geen idee en zo zijn er nog wel meer valkuilen van voorheen, waarvan ik geen idee heb of ik er ooit overheen zal komen. Maar eerlijk is eerlijk, dat hoeft ook niet. Ieder heeft zo zijn dingetje, maar zolang je er zelf van bewust bent en er op de juiste manier mee werkt, hoeft dat ook geen probleem te zijn.
Ik zie weer leuke dingen, geniet van de kleine dingen, laadt bewust mn batterij op wanneer het nodig is, durf voor mezelf te kiezen op sommige momenten, mn hoofd is een stuk rustig/leger en bovenal, ik durf het op zn tijd bespreekbaar te maken als ik ergens mee zit, want ik weet dat ik er ook toe doe!!
Een tijdje al liep ik met de twijfel of ik mijn verhaal zou doen. Het is een lang verhaal en zoals ik altijd ben geweest, schiet ik dan voorzichtig terug in de twijfel, is het niet te lang? Geen mensen het niet als onzin ervaren, als gezever, als aanstellerij......
Geen idee...ik vond het toch wel prettig het eens eindelijk eens op te schrijven...open kaart te spelen...het bespreekbaar te maken...het taboe misschien te doorbreken...
Diegene die het wel hebben gelezen wil ik vooral bedanken. Bedanken dat jullie de tijd hebben genomen mijn verhaal te lezen....bedanken voor het feit dat ik mijn verhaal heb mogen doen...dat mijn woorden er misschien wel toe doen...Misschien is het zelfs wel herkenbaar voor sommigen, de plezier in het leven kwijt zijn...er niet over durven te praten, er geen ruimte voor durven te geven...
Ik kan dan slechts enkel zeggen; doe het wel!!
Depressie schuilt in meer mensen dan we denken....het blijft een soort taboe en dat moet het niet zijn! Ik heb het zelf ondervinden dat depressie écht een ziekte is...eentje die juist erkend moet worden....Het is namelijk echt dat het de gedachten zijn die je op kwetsbare dipmomenten overnemen. Je bent je bewust dat het gebeurt en toch heb je er totaal geen grip op...Dat beangstigd...Gelukkig heb op op tijd voor mezelf kunnen beslissen dat ik hulp nodig had, anders weer ik niet waar ik nu was geweest.. Helaas zijn er mensen die deze kans misschien niet krijgen en dan is het te laat....
Is er het vermoeden dat iemand down is, zeg dan alsjeblieft niet
- dat het wel weer overwaait
- dat meer mensen daar wel eens last van hebben
- dat je er niet in moet blijven hangen
- dat ze t moeten negeren, want je vergroot het enkel
Geef ze een luisterend oor....laat merken dat ze er wel toe doen en geef ze vooral ruimte om iets kwijt te kunnen als dat nodig is...
Vanaf nu hoop ik mijn blog weer leven in te blazen, want het schrijven heeft me altijd wel plezier gegeven. De afgelopen maanden heb ik op serieus psychologenadvies serieus veel genaaid. Ik moest eigen tijd pakken, hele schooldagen, enkel dingen doen die me blij maakte en me energie gaven; dat was naaien! Mijn uitlaatklep....mijn creativiteit de ruimte geven.....Dus dat deed ik...en wie weet heb ik nu wel écht mijn pad gevonden in dit leven ;)
